මට බොහෝ විට මෙසේ සිතේ.....

මට බොහෝ විට මෙසේ සිතේ......

අප යම් යම් කුඩා හෝ නිර්මාණ ඉදි කිරීමේ වෑයම යෙදී සිටින්නෙමු.. !

ඒ නිසාවෙන් හෝ මා, කවියෙක්, නිර්මාණකරුවෙක්, කලාකරුවෙක්,රචකයෙක්, සහෘදයෙක් ඔවුන්  මේ සමාජය විසින් හැදීන් වීමට අරඹා ඇත..

එහෙත් ඒ වචන පෙළ තුල ඇති අරුත මා විසින් කොතරම් සාධාරණි කරනය කරනවාදැයි මා නොදන්නෙමි... ම කවි ලියන්නෙ ඇයටය.. කතා ලියන්නනේ මටය... නමුත් මා කවියෙක් හා රචකයෙක් බව ඔවුන් කියනා නිසා පිළිගනිමි...

කලාකරුවෙකු වීම ලෙහෙසු පහසු නැත... මා සමග සිටින අනෙකුත් කලාකරු සහෘදයන් උදෙසා මෙසේ ලියා තබමි.....

කලුගල් කඩනවා මා දැක ඇත්තේ මා කුඩා කල මාමාගේ ගෙදර යන විට ගම්පොල - ගලත පාරේදීය. බොහෝ වෙලා ඒ දෙස බලා සිට ඇත්තෙමි... පවුලක සියලු දෙනා එතැන සිටිති කුඩා දරුවා පවා කලු ගල් කැබිලිති බවට පත් කරයි...

සුලු දෙයකි ඇත්තේ තවත් කලු ගලක් උඩින් තබා කුළු ගෙඩියකින් තැලීමය.. එවිට විසි වෙන කැබලි ප්‍රමාණය අනුව වෙන් කර ගනු ලබයි...

එහෙත් අපි - කලාකරුවන්ට එසේ කල නොහැක ..

කලාකරුවන් වනාහි කලු ගල් කඩන්නා වූ කොටසක් නොව..

ඔවුන් මැණික් කපන පිරිසකි.. මැනික් ඔපදමන්නෝය..

කිසිවෙකු විසින් තමා වඩා සිටින සහෘද කැල කලු ගල් යැයි සිතා තැලුවොහොතින් ඒ වැඩි කාලයකට නොවනු ඇත..

මැණික් කැපීම කලුගල් කැඩීම තරම් ලෙහෙසි නැත...

ඒ ඒ මැණික් අඳුනාගත යුතු වේ.. ඒ ඒ ගල කැපිය යුතු ඔප දැමිය යුතු ක්‍රමයක් රටාවක් ඇත...

එක‍දු හො පලුද්දක් වුවහොත් මැණිකේම වටිනාකම් නැත බොහෝ සීරුවට මාරුවට ඉටු කල යුතු කරුණයි... මේ සමාජයේ තැන් තැන් හිවැටී ගිලී ඇති මැණික් ‍සොයාගන්නෝ අපය - කලාකරුවෝය..

ඒ සියල්ලෝ එකතු කර ගෙන මහා මැණික් මුදලාලි කෙනෙකු වන්නේද අපමය..

එහෙත් ඒ සියල්ල එක ගොඩක තබා කුලුගෙඩි පහරක් දුන් විට සමාජය ඇද වෙනවා නිසැකය..

ඒ ඒ සීරුවට ඔප දමා නැවත සමාජය වෙත මුදා හල යුතු යැයි මගේ හැඟිමයි....

මම එසේ වන්නට තතනමි... එනම් කලුගෙඩි පහරක් දෙන්නෙකුට වඩා මැණික් ඔප දමන්නෙකු වීමටය...

" මා දකින අවාසනාවත්තම සිද්ධිදාමය නම් මට වඩා ඉතා උස් මේ රටේ කලාකරුවන් හෝ එසේ කියා ගන්නා අය ඒ ගැන නොසීතීමයි.."

ඉදින් මා සබඳ අප තවම දළු දමා ලියැලෙන පැළ වෙමු....

එන්න අපි පැහෙන්න පැහෙන්න පොළවටම බරවෙන වී කරල් මෙන් වෙමු... !!

ඔවුන් අප කපා මිරිකා සහල් පමණක් ගනු ඇත්තාහ.. පිදුරු නැවත පසට එකක්ර පොහොර කරනු ඇත... අපටයි කියා ගෙන යෑමට දෙයක් කලාවේ නොමැත ඇත්තේ දායාද කිරීම පමණි....

අප මෙතැන කවි රචනා නිර්මාණ කරන විට අනෙකුත් දෙනා ධනය එක් රැස් කරනු ඇත..

ඒ ධනය වියදම් කර ‍ජීවත කාලය පුරා දන් පින්ද කර සැප විදිනු ඇත.. ඒ කෙටි කාලයකටය නැතහොත් පරම්පරා එකකට හෝ දෙකකටය..

එහෙත් අප මේ සිදු කරන්නේ .. පුරාවෘත්ත ලීවීමය.. නිර්මාණ කරුවන්ට යුගයක් නැත.. ඔවුහු මහා පිරමීඩ මෙන් කාලයට අභියෝග කරමින් නැගී සිටිති....!

සන්නස්ගල සර්ව මතක් විය-

----මුතු පර පිරි වෙරළට >> මේ පාරෙන් එන්න ----

-කුරුළු--